Historia sztuki nowoczesnej powszechnej i polskiej (ćwiczenia)

Prowadzący: dr Hubert Bilewicz

 

Co ma wspólnego Śmierć Marata i Piramida zwierząt? Co upodabnia Davida i Beuysa? Co łączy Siemiradzkiego z Kozyrą? Sztuka nowoczesna nie ma jednego oblicza: wydaje się innowacyjna, choć często potrafi być nieoczekiwanie tradycyjna; jest rewelacyjna i rewolucyjna, a jednocześnie bywa również konformistyczna i konserwatywna. Awangarda nie jest wyłącznie prostą antytezą akademizmu, zaś postmodernizm wchodzi w rozliczne dyskursy z modernizmem. Ponad dwa stulecia nowoczesności artystycznej okazały się granicznym wyzwaniem dla samej sztuki i jej obecnego pojmowania. Pomimo swej długiej historii dziś jeszcze jawi się zaskakująco, choć dla niektórych odbiorców pozostaje niezmiennie odpychająca.

Ćwiczenia prowadzone w formie lektoryjnej, zakładają próbę syntezy sztuki od połowy XVIII do końca XX wieku, nie tyle w oparciu o chronologiczny i liniowy przegląd, lecz poprzez wybór i wyeksponowanie poszczególnych zagadnień, tendencji, nurtów, zjawisk i formacji artystycznych, najistotniejszych z punktu widzenia konsekwencji dla sztuki współczesnej. W szczególności podejmowane są zagadnienia: zmian instytucjonalnych w sztuce, nowej ikonografii, zmiany pozycji artysty, nowych strategii twórczych, trwałości tradycji, kontestacji artystycznych, zmiany funkcji sztuki, przemian form artystycznych, wprowadzenia nowych mediów. Ujęcie tematów zakłada skupienie się na wybranych dziełach sztuki, egzemplifikujących poszczególne zagadnienia oraz prezentujących zasadnicze problemy natury warsztatowej i metodologicznej związane z historią sztuki nowoczesnej (z tego punktu widzenia dobrano teksty do lektury).  

Ćwiczenia przeznaczone są dla studentów III roku studiów licencjackich historii sztuki. Do końcowego zaliczenia na ocenę niezbędne jest aktywne uczestnictwo w poszczególnych zajęciach, związane ze znajomością, omówieniem i analizą proponowanych lektur, weryfikowane na każdym spotkaniu w formie kolokwialnej.